Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //
Ελληνική πεζογραφία:
«Τα κορόμηλα δεν θέλουν ζέσταμα», Επιμέλεια: Θανάσης Θ. Νιάρχος, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 176
Ακόμα και η πιο σκοτεινή ή σιβυλλική φράση, που με δυσκολία θα αποκρυπτογραφούσες το περιεχόμενό της, ενώ όταν εκστομίστηκε ως λόγος προφορικός δεν χρειαζόταν κανενός είδους εξήγηση για όσους έτυχε να την ακούσουν, μπορεί να σταθεί μια θαυμάσια αφορμή για να γραφούν κείμενα ενδιαφέροντα και εμπνευσμένα που την περιέχουν και την ολοκληρώνουν άλλοτε έμμεσα και άλλοτε άμεσα. Όπως ακριβώς και η φράση «Τα κορόμηλα δεν θέλουν ζέσταμα».
Μένει έκπληκτος κανείς διαβάζοντας τα κείμενα του βιβλίου αυτού, γιατί μια φράση που θα έμενε μετέωρη και μόνη μέσα στον κόσμο λειτούργησε όπως η πέτρα που ρίχνουμε στο νερό, προκαλώντας επάλληλα κύματα ενός λόγου αποκαλυπτικού, ώστε να συμπεραίνουμε πως όσο αυθαίρετη και αν μοιάζει μια σκέψη, το αποτέλεσμά της είναι πάντα κάτι το συντεταγμένο και κυρίως το λογοτεχνικά υγιές.
Και επιπλέον ότι η αφορμή προκειμένου να γραφεί ένα κείμενο μπορεί να λειτουργήσει και ως πρόκληση για να διαβαστεί με μεγάλο ενδιαφέρον.
Στα περιεχόμενα:
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΓΓΕΛΗΣ: Χωρίς φωτοστέφανο
ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΚΟΖΗΣ: Αντιπαροχή
ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΟΥΚΑΣ: Στις γέφυρες του Κένιγκσμπεργκ
ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΤΘΕΡΙΟΥ: Το πιρούνι
ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ: Δίλημμα: κορόμηλα ή τζάνερα;
ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ: Καίσαρ, ή Όλα είναι εκ Θεού
ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΝΤΖΑΒΙΝΟΣ: Αναλούλουδα
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΟΔΙΝΟΣ: Εμμανουέλα
ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ: Πέτρα σκανδάλου
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΡΟΒΙΑΣ: Η κότα με τα χρυσά αυγά
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ: Ο λαγός της Ιστορίας
ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΟΡΟΓΚΑΣ: Η κορομηλιά
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΡΟΝΗΣ: Ένα καλοκαιρινό βράδυ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ: Ο παπάς ο παχύς
ΘΑΝΑΣΗΣ Θ. ΝΙΑΡΧΟΣ: Το κουσούρι της κορομηλιάς
Εικονογράφηση: Κώστας Σιαφάκας, Ντίνος Πετράτος, Γιάννης Ψυχοπαίδης, Θανάσης Μακρής, Αλέκος Φασιανός, Ειρήνη Κανά, Τάσος Μαντζαβίνος, Γιώργος Λαζόγκας, Αλέξης Βερούκας, Δημήτρης Κατσιγιάννης, Σωτήρης Σόρογκας, Γιάννης Μετζικώφ, Μάριος Σπηλιόπουλος, Χρήστος Μποκόρος.
Γιώργος Παπαδόπουλος- Κυπραίος «Πληγωμένα όνειρα», εκδ. Διόπτρα, σελ. 600
Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 1957 Μέσα στη χαρτοσακούλα με το σταφύλι ήταν κρυμμένες δύο βόμβες… Είχαν παραδοθεί το προηγούμενο βράδυ στον δεκαεξάχρονο Ανδρέα.
Στη μία το μεσημέρι, αφού σχόλασαν οι Άγγλοι τεχνικοί, ο Ανδρέας σκαρφάλωσε από τα ανοιγμένα φτερά πάνω σε ένα βομβαρδιστικό Καμπέρα και τοποθέτησε τη μία βόμβα κοντά στο ντεπόζιτο.
Λίγο αργότερα τοποθέτησε και τη δεύτερη βόμβα, ελπίζοντας πως η φωτιά θα μεταδιδόταν πολύ γρήγορα σε όλο το υπόστεγο των αεροπλάνων.
Ο ανήλικος σαμποτέρ είχε εκτελέσει με ακρίβεια την αποστολή του.
Οι ζημιές που προκλήθηκαν ανέρχονταν σε 4 εκατομμύρια λίρες. Το σαμποτάζ στο Ακρωτήρι της Λεμεσού, στο οποίο πρωτοστάτησε, ήταν το μεγαλύτερο, μέχρι τότε, του αγώνα της ΕΟΚΑ.
Οι συλλήψεις, οι βασανισμοί, οι απαγχονισμοί και, τέλος, το «διαίρει και βασίλευε» των Άγγλων, που έστρεψε τους Τούρκους εναντίον των Ελλήνων, χαρακτήριζαν αυτόν τον άνισο αγώνα.
Μέσα από τις προσωπικές διαδρομές των απογόνων του παπα-Κυριάκου, στα Πληγωμένα Όνειρα εκτυλίσσεται όλη η πολυκύμαντη ιστορία της Κύπρου – από τα μέσα σχεδόν του 19ου αιώνα μέχρι και το 1967.
Η μυθιστορηματική αφήγηση των γεγονότων καταδεικνύει ότι το πεπρωμένο των ανθρώπων συνδέεται άρρηκτα με το συλλογικό πεπρωμένο του έθνους, και το ερώτημα που τίθεται είναι: Άραγε, τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί διαφορετικά;
Ξένη πεζογραφία:
David Gibbins «Ιερά εξέταση», Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής, εκδ. Διόπτρα, σελ. 440
258 μ.Χ.
Καθώς το αίμα των χριστιανών μαρτύρων ρέει μέσα στις ρωμαϊκές εκατόμβες και οι διωγμοί εναντίον τους γίνονται όλο και πιο σκληροί, ο πάπας Σίξτος δίνει κρυφά το πολυτιμότερο κειμήλιο σε έναν αφοσιωμένο πιστό. Αμέσως μετά, όμως, το ιερό σύμβολο χάνεται μέσα στα σκοτάδια του χρόνου.
1684
Ο Σάμιουελ Πιπς επιβλέπει την εκκένωση της αγγλικής αποικίας στην Ταγγέρη, με ορατή την απειλή των Μαυριτανών πειρατών. Ταυτόχρονα αναζητεί ανεπίσημα τον ανεκτίμητο θησαυρό που εμφανίζεται ξανά, μέσα από τις ρωγμές της ιστορίας, ύστερα από χίλια και πλέον χρόνια.
Σήμερα
Ο αρχαιολόγος Τζακ Χάουαρντ και η ομάδα του ερευνούν ένα ναυάγιο του 17ου αιώνα έξω από τις ακτές της Κορνουάλης. Τα ευρήματα τον οδηγούν σε μια βυθισμένη πειρατική πόλη στο Πορτ Ρουαγιάλ της Τζαμάικα, όπου κρύβεται ένα αρχαίο μυστήριο…
Ωστόσο, οι απόγονοι της Ιεράς Εξέτασης ακολουθούν κάθε βήμα του και ο Τζακ θα αντιμετωπίσει μια κάθοδο στην ίδια την κόλαση, στην προσπάθειά του να φέρει στο φως το θρυλικό Άγιο Δισκοπότηρο.
Αστυνομικό μυθιστόρημα:
Clare Mackintosh «Σ’ άφησα», Μετάφραση: Βάσια Τζανακάρη, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 464
Ήταν ένα τραγικό ατύχημα. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Δεν θα μπορούσε να το αποτρέψει. Ή μήπως θα μπορούσε;
Σε κλάσματα του δευτερολέπτου ο κόσμος της Τζένα Γκρέι βυθίζεται στον εφιάλτη. Η μόνη της ελπίδα να βγει από αυτόν είναι να αφήσει τα πάντα πίσω της και να κάνει μια καινούργια αρχή. Θα εγκατασταθεί σε ένα απομονωμένο αγρόκτημα στην ακτή της Ουαλίας αλλά οι φόβοι, η θλίψη και οι αναμνήσεις της από εκείνη τη βάναυση νοεμβριάτικη νύχτα που της άλλαξε τη ζωή θα τη στοιχειώνουν. Σιγά σιγά η Τζένα βλέπει πως ίσως το μέλλον της να της επιφυλάσσει κάποιες ευτυχισμένες στιγμές αλλά το παρελθόν της δεν θα αργήσει να αναδυθεί οδηγώντας στη συντριβή…
Ποίηση:
Βαγγέλης Αλεξόπουλος «Ο Αρχίλοχος έπεσε από τη Σελήνη με αλεξίπτωτο στην πόλη», εκδ. Οδός Πανός, σελ. 116
Δείγμα γραφής:
Αν ρίξω μια πέτρα
στη θάλασσα
θα θρυμματιστεί
η επιφάνεια,
σαν καθρέφτης
Ω, εσείς παραμορφωμένα ουράνια σώματα
με την εκτυφλωτική αστρική ομορφιά!
Δεν ρίχνω πια
πέτρες στη θάλασσα
Δεν αποκαλύπτω
τα μυστικά σας
[Από την έκδοση]
Θεοδόσης Κοντάκης «Μέρες και νύχτες του Οδυσσέα», εκδ. Κέδρος, σελ. 56
Δείγμα γραφής:
Πρέπει να ήσουν δεκάξι χρονών· όταν άνεμοι νέοι
άγριοι φύσηξαν μες στο νησί, ούτε νύχτα δεν έμεινες:
κίνησες μόνος εσύ με σχεδία· με τ’ άγριο κύμα
πάντα παλεύεις στο πέλαγο – ξένος σε κάθε στεριά.
[Από την έκδοση]
Ιστορία:
Jonathan Harris «Βυζάντιο – Ένας άγνωστος κόσμος», Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής, εκδ. Μεταίχμιο, 496
Για πάνω από µια χιλιετία, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κυριάρχησε µεταξύ Ανατολής και Δύσης και ηγήθηκε της µετάβασης στον σύγχρονο κόσµο. Ο Jonathan Harris, επιφανής ακαδηµαϊκός που ειδικεύεται στο Βυζάντιο, διηγείται τη συναρπαστική ιστορία της αυτοκρατορίας εστιάζοντας σε ιδιαίτερες ιστορικές φιγούρες, σηµαντικές δυναστείες και µοναδικές τοποθεσίες. Αξιοποιεί πλήθος πηγών και καλύπτει την κοινωνική, πολιτική, στρατιωτική, θρησκευτική και καλλιτεχνική ζωή του Βυζαντίου.
Με µεγάλη παραστατικότητα, ο Harris αναδεικνύει έναν πολιτισµό πλούσιο σε αντιθέσεις, που συνδυάζει την Ορθοδοξία µε τον παγανισµό και την κλασική ελληνική παιδεία µε τη ρωµαϊκή ισχύ. Υπό διαρκείς επιθέσεις από πολυάριθµους εχθρούς, το Βυζάντιο επιβίωσε για αιώνες και µάλιστα άνθισε χάρη στην ασυνήθιστη εξωτερική πολιτική του και χάρη στην τέχνη και την αρχιτεκτονική του, που ενστάλαξε στον λαό του µια βαθιά αίσθηση ταυτότητας.
Η χριστιανική κοινωνία και τα ήθη του Βυζαντίου διαµορφώθηκαν ως αντίδραση στην εντονότατη, συνεχή πίεση στα σύνορά του. Μπροστά σε µια τέτοια πρόκληση, δεν ήταν αρκετή µόνο η στρατιωτική ικανότητα. Έπρεπε να αναπτυχθεί ένας τελείως νέος τρόπος σκέψης για την εξουδετέρωση της απειλής, είτε µε την εγκατάσταση και αφοµοίωση των ξένων λαών είτε µε τη δωροδοκία και τις συγκαλυµµένες ενέργειες είτε -και αυτό είναι το πιο ασυνήθιστο από όλα- µε την απόκτηση τέτοιας αίγλης, που θα προκαλούσε δέος στους εχθρούς και θα τους ενέτασσε στους κόλπους της αυτοκρατορίας ως φίλους και συµµάχους. Αυτές οι πλευρές του βυζαντινού πολιτισµού δεν έχουν εκτιµηθεί όσο θα έπρεπε. […] Στην πραγµατικότητα, το Βυζάντιο εξελισσόταν διαρκώς και προσαρµοζόταν στις ατελείω¬τες απειλές που αντιµετώπιζε. […] Το ζήτηµα δεν είναι γιατί εξαφανίστηκε, αλλά γιατί επέζησε, και µάλιστα σε ορισµένες περιόδους άκµασε και αναπτύχθηκε παρά τα τεράστια εµπόδια. (από τον πρόλογο του συγγραφέα)
Εντμόντ Αμπού «Η Ελλάδα του Όθωνα», μετάφραση: Αριστέα Κομνηνέλλη, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 448
Ο γάλλος περιηγητής Εντμόντ Αμπού εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1851 και κατά τη διάρκεια της τετραετούς παραμονής του περιόδευσε σε όλη τη χώρα. Επιστρέφοντας στο Παρίσι, δημοσίευσε το βιβλίο του Grece Contemporaine στο οποίο σχολιάζει, με αρκετά επικριτικό πνεύμα, την πολιτική και κοινωνική κατάσταση της Ελλάδας εκείνη την περίοδο.
Πρόκειται για την κριτική ματιά ενός φιλέλληνα που δεν μπορεί παρά να εντοπίσει τα αντιφατικά στοιχεία της ελληνικής ταυτότητας, χωρίς να παραγνωρίζει τα επιτεύγματα αλλά και χωρίς να αγνοεί τα ελαττώματα. Ένα από τα πιο εμβληματικά έργα για την Ελλάδα του 19ου αιώνα, μία διεισδυτική παρουσίαση των δεινών που ταλανίζουν τη χώρα στη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων, μέσα από τη ματιά ενός ξένου σχολιαστή.
Ποια είναι η Ελλάδα του Αμπού; Κατ’ αρχάς ανήκει σ’ αυτή τη γενιά των μορφωμένων Γάλλων που έβλεπαν την Ελλάδα σαν όνειρο. Απογοητεύεται από την πραγματικότητα όταν ξυπνάει από το όνειρό του; Η καθαρότητα της ματιάς του, η διαύγεια δεν προδίδει απογοήτευση… Ο Αμπού μάς έχει κληροδοτήσει μια από τις πιο καθαρές και διαυγείς περιγραφές της χώρας μας, και του λαού μας, στα πρώτα βήματα της σύγχρονης Ιστορίας της. Και παρατηρήσεις λεπτές που μπορεί να του κόστισαν σε δημοφιλία στα μέρη μας, αποτελούν όμως ένα πρώτης τάξεως υλικό για τη δική μας αυτογνωσία.
από τον πρόλογο του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Το εμβληματικό έργο του Εντμόντ Αμπού για την Ελλάδα του 19ου αιώνα κυκλοφόρησε το 1855 και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Η κοινωνία, η οικονομία, η θρησκεία, η διοίκηση, η πολιτική, τίποτε δεν μένει στο απυρόβλητο από την οξυδερκή ματιά και την καυστική πένα του γάλλου περιηγητή. Για αρκετά χρόνια το έργο του Αμπού θεωρούνταν έως και συκοφαντικό. Πλέον όμως η κριτική αναγνωρίζει το πνεύμα του συγγραφέα: Πρόκειται για τη ματιά ενός φιλέλληνα που δεν μπορεί παρά να εντοπίσει τα αντιφατικά στοιχεία της ελληνικής ταυτότητας, χωρίς να παραγνωρίζει τα επιτεύγματα αλλά και χωρίς να αγνοεί τα ελαττώματα.
Ένα μοναδικό ιστορικό ανάγνωσμα που καταφέρνει να παραμένει επίκαιρο, χάρη στις αναπόφευκτες συγκρίσεις με τη σημερινή εποχή.
Κάθε νόμισμα έχει και την άλλη του όψη, είναι πράγματι σπάνιο μία αρετή να μην είναι και διαστροφή μαζί. Στους Έλληνες η αγάπη για την ελευθερία ισοδυναμεί και με περιφρόνηση για τους νόμους και για κάθε νόμιμη αρχή· η αγάπη για την ισότητα εκδηλώνεται συχνά σαν άγρια ζήλια απέναντι σε όλους εκείνους που ξεχωρίζουν· ο κοντόφθαλμος πατριωτισμός γίνεται εγωισμός και το εμπορικό πνεύμα αγγίζει την απατεωνιά.
Συμβουλευτική:
Τζ. Κ. Ρόουλινγκ «Πολύ καλές ζωές», Μετάφραση: Χρήστος Καψάλης, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 80
«Δε χρειαζόμαστε μαγεία για να μεταμορφώσουμε τον κόσμο μας. Έχουμε ήδη μέσα μας όλη τη δύναμη που χρειαζόμαστε».
Όταν η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ προσκλήθηκε να απευθύνει χαιρετισμό στους αποφοίτους του Χάρβαρντ, επέλεξε να τους μιλήσει για δύο θέματα που έχει στην καρδιά της: τα οφέλη της αποτυχίας και τη σπουδαιότητα της φαντασίας. Το να έχεις το θάρρος να αποτυγχάνεις, λέει, είναι τόσο ουσιώδες για τη ζωή σου όσο οποιοδήποτε άλλο συνηθισμένο μέτρο υπολογισμού της επιτυχίας σου. Το να φαντάζεσαι τον εαυτό σου στη θέση κάποιου άλλου, ιδιαίτερα κάποιου λιγότερο τυχερού από σένα, είναι ένα απολύτως ανθρώπινο χαρακτηριστικό που πρέπει να το διατηρείς πάση θυσία.
Οι ιστορίες που μοιράστηκε η Ρόουλινγκ και τα προκλητικά ερωτήματα που έθεσε στους νεαρούς αποφοίτους έχουν έκτοτε εμπνεύσει αμέτρητους άλλους να σκεφτούν τι σημαίνει να ζεις μια «καλή ζωή». Για πρώτη φορά σε βιβλίο, τα λόγια της αυτά λειτουργούν ως ανακούφιση και ως κάλεσμα ταυτόχρονα προς όλους, κάθε ηλικίας, όσοι βρίσκονται σε ένα σημείο καμπής. Τολμώντας να ριψοκινδυνεύσουμε, και ίσως να αποτύχουμε, και χρησιμοποιώντας τη δύναμη της φαντασίας μας, μπορούμε όλοι να αρχίσουμε να ζούμε με λιγότερες επιφυλάξεις και να ανοιχτούμε έτσι περισσότερο στις ευκαιρίες που προσφέρει η ζωή.
Έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου θα διατεθούν στο Lumos, τη φιλανθρωπική οργάνωση που ίδρυσε η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ με σκοπό τον τερματισμό του εγκλεισμού των παιδιών σε ιδρύματα σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς και στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ.
Bob Proctlor «Απόλυτη επιτυχία», Μετάφραση: Ελένη Τουλούπη, εκδ. Διόπτρα, σελ. 224
Τα ζηλευτά αποτελέσματα προϋποθέτουν υψηλές φιλοδοξίες.
Στόχευε ψηλά. Δράσε έντιμα. Επέμεινε!
Ο κόσμος χρειάζεται όλα όσα μπορείς να δώσεις.
Να αγωνίζεσαι, να ψάχνεις, να βρίσκεις και να μην υποκύπτεις.
O Bob Proctor, ένας από τους πλέον χαρισματικούς δασκάλους στα θέματα προσωπικής ανάπτυξης, μας δίνει πλήθος αξιωμάτων, ιδεών και απλών στοχασμών με τη μόνιμη υπενθύμιση ότι εμείς οι ίδιοι έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τη στάση μας απέναντι στη ζωή. Και μας χαρίζει πολλά μικρά διαμάντια σκέψης:
Οι αληθινοί νικητές δεν είναι απλά ονειροπόλοι. Αν κι έχουν όνειρα, είναι ταυτόχρονα άνθρωποι των έργων. Και πραγματοποιούν τα όνειρά τους. Είναι εκείνοι που χτυπάνε τις καμπάνες του συναγερμού, επιχειρώντας να ξυπνήσουν τους άλλους μπροστά στις αμέτρητες ευκαιρίες που προσφέρει η ζωή.
Αφοσίωση είναι να πιστεύεις ό,τι δεν βλέπεις. Η ανταμοιβή της αφοσίωσης είναι να βλέπεις τελικά ό,τι πιστεύεις.
Ένας εύχρηστος οδηγός, μια χρήσιμη πυξίδα παρακίνησης και ενθάρρυνσης για να τη συμβουλεύεσαι ξανά και ξανά, ώστε να γίνει το ταξίδι της ζωής πολύ πιο όμορφο και συναρπαστικό.
Μελέτες- Δοκίμια:
Κωστής Σκαλιόρας «Άγρυπνος νους», εκδ. Πατάκη, σελ. 277
«Καλωσορίζω όσα βιβλία διασώζουν τα εφήμερα δημοσιεύματα. […] Καθώς παραπέμπουν, συχνότατα, σε συλλογικές καλλιτεχνικές εμπειρίες, κεντρίζουν τη μνήμη μας, ανασύρουν πλούτη που θα κινδύνευαν να μείνουν ίσως καταχωνιασμένα […] Διαπιστώνουμε ξαφνικά ότι η περιουσία μας είναι μεγαλύτερη απ’ ό,τι λογαριάζαμε και ότι το ξεχνάμε ζώντας με τις δεκάρες που μας ρίχνει κάθε μέρα η καταναλωτική κοινωνία».
Αυτά τα λόγια του Κωστή Σκαλιόρα, για την έκδοση σε βιβλίο, το 1973, των θεατρικών κριτικών του Βάσου Βαρίκα, φαίνονται σήμερα γραμμένα για τις δικές του επιφυλλίδες στο Βήμα (1971-1975). Κείμενα που διασώζουν το κλίμα μιας εποχής: τον ζόφο της δικτατορίας, τις προσδοκίες της Μεταπολίτευσης, τις νεανικές εξεγέρσεις εκείνων των χρόνων, την επέλαση της καταναλωτικής κοινωνίας. Εποχή που σημαδεύει και τη σημερινή, περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως φανταζόμαστε.
Κείμενα πολυθεματικά, ενός ανθρώπου με πολυδιάστατη παιδεία και πολιτική συνείδηση. Σκέψεις για τη λογοτεχνία, το θέατρο, τον κινηματογράφο. Κείμενα για ανθρώπους που «είχαν κάτι να πουν» – τον Σεφέρη, τον Μπρεχτ, τον Μπεράτη, την Τσίγκου, τον Βιλάρ, τον Χουρμούζη, τον Τσάπλιν, τον Μολιέρο, τον Νερούντα. Κείμενα για διαχρονικούς προβληματισμούς – την πολιτισμική εκπαίδευση, την πολιτική σκέψη, τη σχέση μας με τα βιβλία, τη δικαιοσύνη, την ευθύνη του δημόσιου λόγου, την πρόσβαση στον πολιτισμό. Οι επιφυλλίδες του Κωστή Σκαλιόρα γοητεύουν, προβληματίζουν, συνομιλούν με τον αναγνώστη. Και όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας τους -γράφοντας για τον Βαρίκα- «έχοντας εμπιστοσύνη στο ήθος του, […] και σε μια καλλιέργεια που αρδεύει το κείμενό του χωρίς να πλημμυρίζει την επιφάνεια […] δεν χρειάζεται να συμφωνείς μαζί του για να ωφεληθείς από τα γραφτά του».
Παιδικά:
Γιώργος Τσακνιάς «Μια φορά κι έναν καιρό ένα πόδι…», εικονογράφηση: Εύη Τσακνιά, εκδ. Πατάκη, σελ. 36
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα πόδι.
Και μια μέρα αποφάσισε να περπατήσει τη γη και να γνωρίσει τον κόσμο…
Μια ιστορία για τη χαρά του «μαζί». Μια ιστορία μαγικού ρεαλισμού, όπου τα πόδια, τα χέρια, τα μάτια, τα αυτιά, η μύτη, το σώμα ολόκληρο είναι τα εργαλεία για να ανακαλύψει την ομορφιά του κόσμου ένας μικρός ανθρωπάκος.