Γράφει ο Χρήστος Δούκας //
Ακούμε συχνά να λένε ότι οι δρόμοι έχουν τη δική τους ιστορία, αλλά πώς να διηγηθείς την ιστορία των δρόμων; Είναι δυνατόν να έχουν ζωή τα απρόσωπα, ψυχή τα άψυχα; Κι όμως έτσι θα ‘πρεπε να αρχίσει κανείς, αφού ως γνωστόν δεν είναι τα πράγματα από μόνα τους, αλλά είναι οι σχέσεις τους στο χώρο-χρόνο- όπως προβλέπεται στο φυσικό κόσμο-μετά έρχονται εμπειρίες, γεγονότα, βιώματα, δράσεις ό,τι εν τέλει καθορίζει το ανθρώπινο..
Βαδίζω στους δρόμους καταγράφοντας τοπωνύμια κατά περιοχές, περιόδους, γεγονότα. Φύλακες-άγγελοι μνήμης. Παλιές και νεόδμητες κατοικίες με την τελευταίες συνταγές ασφάλειας, εξοικονόμησης ενέργειας, δρόμοι-βιτρίνες, σπίτια υπνωτήρια, τρελά σπίτια, λεμονένια σπίτια, νεκροί δρόμοι, αόρατες προσόψεις, όπως λένε πολυπόλεις, κοσμοπόλεις, smart-cities και ό,τι άλλο προκύψει με τις αυτοματοποιημένες μορφές ρομποτικής, τεχνητής νοημοσύνης, 4η Βιομηχανική Επανάσταση και όλα τα σχετικά.. Σίγουρα βελτίωση των συνθηκών, αλλά πόση βελτίωση στον κρισιμότερο τομέα: Τη βελτίωση της ίδιας της ανθρώπινης ζωής, σε θέματα σχέσεων, συμπεριφορών, άγχους, συζυγικής συμβίωσης, ερωτικών και φιλικών συναναστροφών..
Μοιραία στρεφόμαστε σε διαχρονικές αξίες σε μικρά, παλαιικά πράγματα, άφθαρτα μέσα στη φθορά. Ένα έρημο σπίτι. Μια μεγάλη σιδερένια εξώπορτα, ένα χαγιάτι, στο Παλιό Χωριό. Μια κάτασπρη εκκλησία, ένας μύλος, ένας περιστεριώνας ψηλά στο Ρωγό. Μοναχικοί μάρτυρες, το ίδιο πάντα μαρτύριο.
Eπιφυλακτικότητα, μετά ένα φιλικό νεύμα μέσα στη θλίψη, σαν να σε παρακινούν, σαν κάτι να θέλουν να σου αποκαλύψουν, κάτι διαχρονικό από τότε που δεν υπήρχε αταξία ή δεν γινόταν αισθητή, τότε ο κόσμος συνέχιζε να είναι πεπρωμένο και στέρεο. Σαν να θέλουν να διηγηθούν τη μακρά ιστορία της ζωής, τον κόσμο των βουνών, των κάμπων, της θάλασσας, του παιδικού γέλιου..
Τότε σκεφτήκαμε το ένα και μοναδικό βιβλίο που περικλείει όλη τη σοφία να ζεις, αυτό που ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε για χρόνια. Ή κάποιους ξεχασμένους στίχους αυτής της «καταραμένης» ποίησης, πέραν των συμβατικών πλαισίων, σε άγνωστες φλέβες ζωής. Ένας Μπωντλαίρ, ένας Ρεμπώ, Καρυωτάκης, Καρούζος και πόσοι άλλοι ακόμα..
Δεν είναι παράδοξο, μετά από αυτά, να καταφύγουμε στην «Δρόμο των Ποιητών», στο υπαίθριο κατάλυμα κάτω από τις λεύκες όπου ο δρόμος φτάνει απαυδισμένος μέχρι την παραλία, στο σημείο συνάντησης λεωφόρων, οχημάτων, πεζών, αγορών, γραφείων..
Μα τί κάνουν τα βήματα στα πεζοδρόμια, οι τροχοί στην άσφαλτο; Πού πάνε όλοι αυτοί, ποια δύναμη τους καλεί, Τί σκέφτονται; Τί ελπίζουν, τί όνειρα κάνουν, πως περνούν την ημέρα, το χρόνο, τη ζωή τους;….
Και η ποίηση, «Προς τί ποιητής σε άγονους καιρούς;»
Ρωτήσαμε αν ξέρανε τίποτα για τους οδοδείκτες. Τότε ξαφνικά αναδύθηκαν από τις επιγραφές εδάφους, από τη ζώνη του ανείπωτου.. οι διαδρομές, οι ανεξερεύνητοι δρόμοι. Ναι είσαι ζωή, αυτό λένε.
«Ιδανικές φωνές και αγαπημένες, σα μουσική..».
«Τί ήταν για μένα αυτός ο δρόμος πάντα/σα δρόμος της ψυχής..» (Σικελιανός)
«Υπάρχουν θάλασσες, καράβια νευρικά/που σπρώχνουν λύσεις στο ανεμπόδιστο;» (Δημουλά)
«Κι όλα τούτα είναι παλιές ιστορίες που δεν ενδιαφέρουν πια κανένα/δέσαμε την καρδιά μας και μεγαλώσαμε» (Σεφέρης)
“Μ’ ακούς; Όλοι οι δρόμοι της γης βγαίναν στην καρδιά μας. Μην ξεχαστείς κοιτάζοντας το φως» (Βρεττάκος)
«Το άγαλμα δείχνει στα πουλιά το αληθινό ταξίδι» (Λειβαδίτης )
«Πότε θα ξαναμιλήσεις; Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας» (Σεφέρης)
«Ποιος θα ‘ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας;» (Αναγνωστάκης)
«Τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια» (Ελύτης)
«Μίλα. Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας. Εκεί που τελειώνουμε εμείς, αρχίζει η θάλασσα» (Δημουλά)
……………………
Στις μαρίνες της παραλίας. Είναι η ώρα που τα καίκια γυρίζουν μετά τον κάματο της καθημερινής επιβίωσης. Πιο πέρα πολυτελή γιώτ, πλεούμενα παντός είδους λικνίζονται νωχελικά, σχεδιάζοντας τις θερινές συνευρέσεις εν πλω. “See Me”. “Good News”. “Freedom”.
Πολλοί έχουν ασχοληθεί και ασχολούνται με το φαινόμενο κάποιοι να καταδικάζονται στον καθημερινό μόχθο σε θάλασσες και αγρούς και άλλοι την ίδια στιγμή να ευωχούνται σε private-events, sea-parties.
Σίγουρα έχετε τις απόψεις σας, εμείς πάλι νομίζουμε ότι τα θέματα αυτά μπορούν να διευθετηθούν μόνο σε μια μελλοντική Παγκόσμια Επανάσταση σε πλανητικό επίπεδο βέβαια, αν μπορεί να γίνει, που θα έθετε επί τάπητος τα προβλήματα ισότητας, ανακατανομής. Σύμφωνοι, σύμφωνοι, όχι με τον παλιό τρόπο, εννοείται, αλλά στις νέες συνθήκες, κάτι σαν επανάσταση συνειδήσεων και ανασύσταση θεσμών, που θα έθετε το ανθρώπινο-κοινωνικό θέμα εξαρχής, σε εντελώς νέες βάσεις.
Πώς να βρεθεί όμως μια νέα ισορροπία, όταν όλα είναι ρευστά, όταν στα έγκατα της φύσης όλα είναι απροσδιόριστα, δεν ξέρουμε σε τί κόσμο βρισκόμαστε, ποιοι είμαστε, κύματα και σωματίδια μαζί και μπορούμε να φανταστούμε ανάλογα με την προτίμησή μας πώς ζούμε σε ένα σύμπαν από κύματα, ή σε ένα σύμπαν από σωματίδια, κυματοσωματίδια, κύματα πιθανότητας, κβάντα χώρου-χρόνου, υπερσυμμετρικά σωματιδία υπο αναζήτηση, συνδυασμοί τους και αν αυτό είναι σαφές θα είναι ψευδές όπως θα ‘λεγε ο Αινστάιν στη συγκεκριμένη περίπτωση..
Περίεργοι κόσμοι, αντιφατικοί, να ζει κανείς..
The post Οι Δρόμοι έχουν τη Δική τους Ιστορία first appeared on Fractal.