Του Ηλία Μπαντούνα // *
Τον άλλον εαυτό μου φοβάμαι και από εκείνον κρύβομαι επιμελώς σε κάθε ευκαιρία. Αυτόν που πέρασε μισή ζωή σε μια καρέκλα ψυχανάλυσης και δεν κατάφερε να βρει τις λύσεις στα πιο προφανή αινίγματα προσωπικού χαρακτήρα. Εκείνον που πολλά βράδια ξυπνά από λήθαργο και παίζει στα δάχτυλα τις ανασφάλειες, τους ανομολόγητους πόθους. Τις πιο αμαρτωλές σκέψεις που θα τις δίκαζε αν υφίστατο ο κριτής των πάντων. Με τα πιο σκοτεινά σημεία του εσωτερικού του κόσμου έρχεται σε επαφή ο άλλος εαυτός εκείνες τις στιγμές. Και τότε θεριεύει μια ακόμη ανησυχία. Μήπως και απομυθοποιηθεί στα μάτια σου. Μήπως χάσει και το ύστατο κίνητρο να κοπιάζει για την εσωτερική αλλαγή επειδή θα έχεις πάψει και εσύ με τη σειρά σου να προσπαθείς για εκείνη.
Μα είναι ώρες που φαντάζει μάταιη η πορεία και είναι στιγμές που τρέφω τις ναρκισσιστικές τάσεις ή τις παραμυθιάζω. Δήθεν φορώντας τον μανδύα του ξεχωριστού, ενίοτε εκκεντρικού ήρωα της δικής μου ιστορίας που αποτυπώνεται σε λίγες γραμμές. Αυτό το κάτι διαφορετικό με ψήγματα παραφροσύνης και εμφανή σημάδια προκαταθλιπτικής διαταραχής. Αυτό το μείγμα από αρετές αόρατες και ψεγάδια που φρονώ πως μαγνητίζει τα «θύματα» γένους θηλυκού. Μέχρι να γίνει συνείδηση με ποιον έχουν να κάνουν, παγιδεύονται στον δαιδαλώδη ιστό που πάνω του κολλούν βλέμματα, χαμόγελα, συναισθήματα.
Γίνεται αυτοσκοπός όλο αυτό κάποια στιγμή. Η δίψα για ύφανση νέων ιστών μέσα από τους οποίους αντλείται η αυτο-επιβεβαίωση. Βρήκα ένα πράγμα που είμαι φύσει προορισμένος να φέρω εις πέρας και το επαναλαμβάνω με όρεξη μεγαλύτερη και από αυτή που έπρεπε να ‘χω για να αδράξω απ’ τις πλεξούδες την καινούργια μέρα. Του ταιριάζει γάντι του άλλου εαυτού το γκρίζο και το τίποτα της σιωπής. Του πάνε οι τύψεις και τα ερωτηματικά.
Συμφιλιώνεται με κάθε τι αρνητικό που εισχωρεί στην καθημερινότητα και γίνεται δεύτερο δέρμα. Και καθώς έρχεται η βύθιση στα βαλτώδη νερά της απραγίας του νου, εμφανίζεται η μελαχρινή από μηχανής θεότητα για να αλλάξει αντί να κρίνει. Να καταλάβει και να μοιραστεί. Να αγγίξει την ψυχή πρώτιστα και έπειτα το σώμα. Ποιον εαυτό θα συναντήσει πιο διαθέσιμο απ’ τους δυο, με ποιόν θα πιαστεί απ’ το χέρι (;). Όποιος και αν είναι, θα αποτελεί πλευρά του ίδιου ανθρώπου. Μάλλον θα πρέπει και τους δυο να δεχτεί. Αλλιώς θα πει πως μόνο από καθαρή συγκυρία βρέθηκε στη θέση αυτή και όχι γιατί ήταν η «εκλεκτή».
* Ο Ηλίας Μπαντούνας γεννήθηκε το 1986 στην Αθήνα. Το 2008 αποφοίτησε από το τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς ενώ στην συνέχεια ασχολήθηκε με την δημοσιογραφία με μικρά διαλλείματα. Από την παιδική ηλικία έβρισκε «καταφύγιο» στην συγγραφή κειμένων μικρής έκτασης κάτι που συνεχίζει να κάνει ακόμη και σήμερα, όταν υπάρχουν τα κατάλληλα ερεθίσματα για έμπνευση.